پارتایکر میگوید بسیاری از شرکتها زمانی دچار رکود میشوند که مدیرعامل هنوز بخش زیادی از تصمیمها را شخصاً میگیرد، فرآیندها در ذهن افراد باقی مانده و مستندسازی نشدهاند، و هرچند تیم سخت کار میکند، اما اجرای فعالیتها ناهماهنگ و متغیر است. در چنین شرایطی، سازمان وارد چرخهای از واکنشهای روزمره میشود؛ جایی که «آتشنشانی» جای «تمرکز» را میگیرد و اهداف بلندمدت به چکلیستهای اضطراری تبدیل میشوند.
پارتایکر راهحل را «تعالی عملیاتی» میداند، نه تلاش بیشتر
او تأکید میکند که راهحل این بنبست، افزایش سرعت یا حجم کار نیست، بلکه ایجاد انضباط عملیاتی است؛ فرایندی چندلایه که بهتدریج ساخته میشود:
-
استانداردسازی: ایجاد یک روش واحد و مشخص برای انجام کارها و پایان دادن به سردرگمی ناشی از روشهای متفاوت.
-
اتوماسیون: حذف فعالیتهای تکراری برای آزادسازی زمان تیم و تمرکز بر کارهای ارزشافزا.
-
اندازهگیری: پایش شاخصهای درست و تصمیمگیری مبتنی بر داده.
-
بهبود مستمر: اصلاحات کوچک و هفتگی، تکرار سریع و یادگیری دائمی.
-
نوآوری واقعی: خلق ایدههایی که قابلیت اجرا و مقیاسپذیری دارند، نه آشوبی که بهنام خلاقیت معرفی شود.
به گفته او، این مدل در استارتاپهای کوچک تا شرکتهای چندمیلیوندلاری تکرار شده و اثبات کرده است که رشد پایدار تنها زمانی محقق میشود که این لایهها به ترتیب و بدون عجله ساخته شوند.
پیام نهایی: موتور را سفت کنید، بعد شتاب بگیرید
پارتایکر میگوید کسبوکارها باید پیش از افزایش سرعت رشد، موتور عملیات خود را تنظیم و منسجم کنند. او همچنین یک «چیتشیت تعالی عملیاتی» را بهصورت رایگان در اختیار مدیران قرار داده و دو کارگاه آنلاین رایگان نیز برای مدیرانعامل برگزار میکند.
او در پایان میپرسد:
«به نظر شما، بیشترین تعداد تیمها در کدام مرحله از مسیر رشد متوقف میشوند؟»