چقدر درباره استان سیستان و بلوچستان اطلاعات داریم؟

استان سیستان و بلوچستان به عنوان دومین استان پهناور کشور در جنوب شرقی ایران واقع است. این استان با حدود 726/180 کیلومتر مربع وسعت آن (حدود ۱۱ درصد وسعت ایران) به اندازه کشور سوریه بزرگی دارد.

بیش از 46مرکز آموزش عالی با بالغ بر 130 هزار دانشجوو مراکز آموزش فنی و حرفه ای درسطح استان را فعال می باشد که می توان از سرمایه انسانی بالقوه برشمرد.

این استان از سه بخش تشکیل شده است؛

1. سیستانشامل زابل و هامون و هیرمند و نیمروز و زهک (البته بخش بزرگ جز خاک افغانستان می‌باشد) نام گذاری سیستان به اقامت سکاها بر می گردد که در اطراف رود هیرمند ساکن بودند.
2. سرحدشامل سه شهرستان زاهدان، خاش و میرجاوه نیز جزو مناطق مرکزی می باشند
3. مکراناز ایرانشهر تا چابهار می‌باشد، بخش بزرگی از بلوچستان نیز بر اساس قرارداد گلدسمید از ایران جدا شد و در حال حاضر تحت عنوان ایالت بلوچستان بخشی از پاکستان است. بلوچ‌ها (مکاها) قومی دیگر بودند با فرهنگ متفاوت از سکاها در مکران ساکن بودند. که بعدها به بلوچستان تغییر نام یافت.

استان سیستان و بلوچستان را ۱۱۰۰ کیلومتر مرز با کشورهای پاکستان و افغانستان و ۳۰۰ کیلومتر ساحل دریای عمان فراگرفته است و تنها استان ایران است که با پاکستان مرز مشترک دارد. لذا این استان به دلیل قرار گرفتن در موقعیت راهبردی و ترانزیتی از اهمیت فراوانی برخوردار است.

مردم استان از جمله؛ سیستانی ها به زبان زبان فارسی با لهجه سیستانی حرف می زنند و پیرو دین اسلام با مذهب تشیع می‌باشند و بلوچ ها به گویش بلوچی صحبت می‌کنند و پیرو اسلام و مذهب تسنن می‌باشند.

استان بیشتر آب و هوای گرم و خشک دارد اما در عین حال از تنوع آب و هوایی و اقلیمی ویژه‌ای برخوردار است و مناطق کوهستانی، جنگلی و باتلاقی نیز در این استان پهناور به چشم می‌خورد.

هر چند که این استان لقب قدیمی ترین خط ریلی ایران را از سال 1919 میلادی همزمان با جنگ جهانی به دوش می کشد اما تنها مسیرهای ریلی استان به زاهدان مرکز این استان ختم می گردد که از این طریق با میرجاوه و پاکستان ارتباط دارد و از سوی کرمان هم به راه‌آهن سراسری ایران متصل است. لازم به ذکر است با توسعه بندر چابهار، زیر ساخت های ارتباطی در حال توسعه می باشند و راه آهن چابهار – سرخس در دست احداث است.

استان سیستان و بلوچستان در عین حال که عنوان محرومیت را یدک می کشد اما با داشتن موقعیت راهبردی بازرگانی و ترانزیتی و دارا بودن کشاورزی و باغبانی (به ویژه میوه‌های استوایی و گرمسیری) و همچنین جاذبه‌های فراوان تاریخی و طبیعی از توانایی و ظرفیت فوق‌العاده‌ای برای توسعه و آبادانی برخوردار است.